Het verloren paradijs… is dat wat we kwijt zijn aan natuur en vogelgezang? De verstoring van het idee dat je als kind van de wereld had? Veel mensen worstelen met de grote vragen van vandaag. Hoe kunnen we gelukkig zijn terwijl om ons heen geweld en onrecht heersen? Dichter John Milton had er eeuwen geleden, nadat hij volledig blind was geraakt, tien duizend versregels voor nodig om zich een beeld te vormen.
Voor het project To a Lost Paradise nam ik samen met zeven anderen tien dagen de tijd. Horend, ziend en associërend met wijd open ogen, in ArToll Kunstlabor. De grote, kale ruimte voor Gesammtkunst die ooit het onderkomen voor ‘hysterische vrouwen’ was in een kolossaal complex van werkplaatsen, kloosters en klinieken bij Kleef, werd nu mijn ruwe canvas voor een zestal tijdelijke installaties.
Ik gebruikte vertrouwde technieken: spreuken genaaid op tule, losse draden, schaduwwerking. Maar ook de toevallige, simpele oogst van een enkel moment. Een tak op een jute zak, kleuren die samenkwamen alsof het muziek was. De vrijheid die ik voelde om iets nieuws te maken, heeft me verrast, net als de enorme diversiteit van ons werk als kunstenaars. Wat ik van ArToll meegenomen heb: het paradijs kan alles zijn, dat enkele moment, iets heel kleins, een sierlijke tak, een vrije gedachte, een mooi contact.
Een bezoeker zei van mijn werk: het fluistert. Dat vond ik een prachtig compliment.